خیلی اتفاق بدی است اگر رابطه هایمان اعم از دوستی، خانوادگی یا زناشویی، تحت تاثیر انجام یا عدم انجام «آداب مذهبی» قرار بگیرند. آداب مذهبی این طور که می گویند و اگر جز این باشد جای سوال دارد، شان نزولشان این بوده است که به حفظ و رشد «اخلاقیات» کمک کنند. آداب مذهبی به تنهایی دارای هیچ ارزشی نیستند و اگر با اخلاقیات همراه باشند هم در درجه ی دوم اهمیت قرار دارند.
حرف های خاله ام را به قول قدیمی ها باید با طلا نوشت. می گویم: "خاله جان این چه رسمی است که حیوان بی گناه را قربانی جشن و شادی می کنند؟ اگر بناست قربانی کنیم، خشممان را، تعصبمان را، بدی هایمان را قربانی کنیم". می گوید: "یا اگر بنا به خون ریختن است، چرا از خون خود مایه نگذاریم! برویم خون خود را به همنوعمان هدیه دهیم".
سرم به کامپیوتر گرم شده. صدات نمی آد. می پرسم: مهتا کجایی؟ میگی: یه جای مهم!
(بعدا معلوم میشه اون جای مهم اتاق خواب من و بابات بوده که داشتی با تفنگ ِ آبپاش ات دیواراشو خیس می کردی)
اسپری خوشبو کننده ی توی دستشویی را برداشته ای و فیش کرده ای تو چشمت. با
کلی آب چشمهایت را شستم. بعد میگم: این اسپری مال چشم نیست. میگی: آخه تو
چشمم هم یه بویی می اومد.
شب ها، قانون گذاشته ایم که تلویزیون مال
باباهاست و بچه ها نباید سی دی ببینن. به سمت پنجره نگاه می کنی و میگی:
داره روشن میشه. برم یه سی دی بیارم ببینم.
(هوا تاریک بود!)
اول رُژ زده ای به ناخن هایت، بعد رویش را لاک زده ای. می گم: این دیگه چه جورشه؟ میگی: خوب دوست دارم. رنگای گَشَنگی (قشنگی) می شه.
داری
نقاشی یک ماشین را رنگ می کنی. میگم: شیشه هاشو اگه رنگ کنی، یکی بخواد
بیرون رو ببینه نمی تونه ها! میگی: خوب شیشه رو می کشه پایین.
دو تا عروسک داری که شبیه هم ان. فقط لباس هاشون فرق داره. با تعجب آوردیشون نشون من می دی بعد می گی: مامان! این شبیه خودشه!
پشه پاتو زده. می گی: آخه چرا اینجامو خورده؟ بعد خودت جواب می دی: گُشنش بوده.
مهتا: مامان دلم درد می کنه! فکر کنم بُدو بُدو کنم خوب شه.
من: مهتا اگه قلابم رو بدی بهت یه ستاره می دم. اصلا تو بهش دست زدی؟
مهتا: آره
من: بعد از اینکه بهش دست زدی چیکارش کردی؟
مهتا: گُمش کردم.
مهتا: مامان یه بار که من آدا (آقا) شدم، تو با من عروسی می کنی؟
من: مهتا رُژ نزن.
مهتا: ولش کن این حرفا رو. این حرفا رو به خودت بزن.
من: دست به لوازم آرایش نزن.
مهتا: می دونم چه کار بدیه ولی دوست دارم دست بزنم.
مهتا: بابا میشه یه بار دیگه با مامان عروسی کنی که منم باشم؟
من: دومینوهاتو جمع کن مهتا.
مهتا: تو جمع کن. من در حال خستگی ام.
مهتا: مامان تو مهد کودک یه دوست صورتی پیدا کردم.
من: اسمش چیه؟
مهتا: حسن.
درست در همان لحظه ای که دلم می خواهد، همه ی بُن سای های پشت شیشه ی گل فروشی مال من باشند «ف» می گوید: "چه لذتی دارد داشتن گیاهی که هی می‌خواسته رشد کند و هی ریشه‌ها و ساقه‌هایش را کوتاه کرده‌اند؟!"
نگاه زیبایش، دوش آب سرد را روی سرم باز می کند. خودم را تصور می کنم که
دارم تلاش می کنم قد بکشم، رشد کنم، بالا بروم و کسی مدام ریشه هایم را هرس
می کند، سرشاخه هایم را می بُرَد، گلدانم را کم عمق می کند و با سیمی
فلزی، مرا به سمت ِ فرم ِ دلخواه ِ خودش شدن، سوق می دهد. پرورش یک بُن
سای، چهار تا هشت سال طول می کشد و این یعنی درختچه های دوست داشتنی من،
دوست داشته اند که یک درخت باشد و هشت سال تمام، بی وفقه برای درختچه
نبودن مبارزه کرده اند.
«ف» با کنایه می گوید:
برای چنین روز خاصی «تنهایی» را انتخاب می کنی؟
و
من نمی دانم چطور می توانم برایش توضیح دهم که چرا تنهایی می تواند بهترین
هدیه ی تولدم باشد، وقتی صبح باید ساعت هفت و نیم بیدار شوم، مرد خواب
آلودی را که هی می گوید پنج دقیقه ی دیگر، پنج دقیقه ی دیگر، پنج دقیقه
دیگر بیدار کنم و دختر کوچولویی را که در سن لجبازی و کسب استقلال است برای
رفتن به مهدکودک حاضر کنم، در حالی که نمی خواهد لباس بپوشد، مویش را شانه
بزند، صورتش را بشوید. خودش را روی پادری کثیف دم در می اندازد و آن قدر
وول می زند تا به زور ِ بازو به پایش کفش بپوشانم و وقتی دست در دست پدرش
بالاخره پله ها را پایین می روند، مثل فاتحان در را پشت سرشان ببندم. بعد
بروم ظرف بشویم. جاروبرقی بکشم. ناهار آماده کنم. درس بخوانم. تند و تند
بروم جواب آزمایش بگیرم. از ده جلسه کلاس گیاهان آپارتمانی سرای محله مان
که دو ماه انتظارش را کشیده بودم و برنامه اش را به دیوار خانه چسبانده
بودم، بالاخره در تنها و آخرین جلسه اش هن هن کنان حاضر و با شرمساری وسط
کلاس از استاد خداحافظی کنم. کلاس یوگا را بدون مدیتیشن ترک کنم و استاد
بگوید که تمام تنش ها را با خودم دارم بیرون می برم و تصمیم بگیرم به جای
اضافه کردن بر تنش هایم، کلا کلاس یوگا را حذف کنم و بدوم و بدوم تا خودم
را برسانم به مهد دخترم که زنگ زده اند که چرا دیر کرده اید و مهتا
منتظرتان است. از مهد برش دارم و در حالیکه که سلانه سلانه می خواهد روی
همه ی بلندی های خیابان راه برود و تشنه اش است و جیش دارد، برسیم خانه و
بایستد توی حیاط و بگوید که خسته است و نمی تواند پله ها را بالا بیاید.
بروم بالا و ده بار از توی پنجره صدایش کنم تا بالاخره وقتی تمام شعرهای من
درآری اش را بلند بلند توی راه پله ها داد زد، کلی غرغر کرد که بیا بغلم
کن من خسته ام، با صدای بلند بیست بار فریاد زد که پی پی دارم، جیش دارم و
تمام همسایه ها را از آمدنش خبر کرد، افتخار بدهد و خودش را برساند به طبقه
ی چهارم و به محض ورود به خانه، با آخرین سرعت دور تا دور خانه را بدود تا
از دست شستن فرار کند. ناهار را در حالیکه یک بار بالای مبل است، یک بار
زیر میز است، یک بار دارد از تلویزیون بالا می رود، توی دهانش بگذارم. بعد
تا دلم بخواهد دراز بکشم روی مبل و مثلا کمی بی بی سی یا تکرار قند پهلو
ببینم نگذارد و هی بگوید سی دی فلان را می خواهد ببیند. بروم قلابم را دستم
بگیرم و گل ببافم برای کمی تمرکز و هی کاموا را بکشد، از سر و کولم بالا
برود. روی پاهایم با پاستل نقاشی کند. دلش کتاب بخواهد و وسط خواندن کتاب
هی آن را از دستم بیرون بکشد که تو بلد نیستی و خودم می خواهم بخوانم.
ماشین بازی و مامان بازی و معلم بازی و دکتر بازی و غذا پزیدن بازی و خانم
مویی بازی(آرایشگر) کنیم و من یکدفعه دیوانه وار، از شدت کم خوابی های روی
هم تلنبار شده، خوابم بگیرد و او خوابش نیاید و باز از سر و کولم بالا
برود. بپرد روی دلم، وشگونم بگیرد، بیفتد روی کمرم و هی بگوید نمی گذارم
بخوابی، نباید بخوابی و من از شدت خواب غش کنم و یک ساعت بعد از صدای زنگ
تلفن بیدار شوم، دلم داغ شده باشد و حال تهوع داشته باشم چون عادت به خواب
بعد الظهر ندارم و «ف» از پشت خط بگوید شماره سریال شناسنامه اش را می
خواهد یا فلان قبض و فلان شماره تلفن نوشته شده روی فلان کاغذ را که احتمال
دارد در شصت جای خانه قرار داشته باشد. مهتا خواب باشد و تا دو سه ساعت
بعد هر چه صدایش کنم، نوازشش کنم، با آب صورتش را بشویم، بیدار نشود تا
بتواند تا ساعت دو شب شارژ باشد و وقتی بالاخره در ساعت پنج و شش عصر بیدار
می شود غرغرو و بداخلاق باشد و هی دلش برای بابایش تنگ شود و گیر بدهد که
برویم پارک و توی پارک تمام مدت در حالیکه اسکوتر و دوچرخه اش را خرکش می
کنم، دنبالش راه بروم تا مبادا مثل سه چهار دفعه ی قبلی یک دفعه دست یک بچه
ای را بگیرد و بی خبر، از زمین بازی بیرون برود و من ناگهان پیدایش کنم و
... دلش بستنی نونی بخواهد و آب بخواهد و تا ابد در پارک ماندن بخواهد و
بالاخره با گریه و غرغر و فریاد و نشستن روی زمین و هزار ادای دیگر برسیم
خانه و باز قصه ی راه پله ها تکرار شود و تند و تند شام بپزم و در زمان اوج
مصرف برق، لباس ها را بیندازم توی ماشین لباسشویی و له له بزنم برای آمدن
«ف» و طبق معمول زنگ بزند که دیر می آید و باید فلان پروژه را تحویل دهد و
مُراجع دارد و فلان نرم افزار گیر کرده است و مهتا هی جیش و پی پی اش بگیرد
و دلش میوه بخواهد و شیر بخواهد و آب بخواهد و پلو بخواهد و غر بزند و
لجبازی کند و بالاخره وقتی دیگر از شدت تنش، می خواهم خودم را به جای مهتا
بزنم، «ف» خسته از راه برسد و اگر حوصله ای برایش مانده باشد کمی تحویلش
بگیرد و خیلی زحمت بکشد نیم ساعتی با هم بازی کنند و بعد برود سراغ اخبار و
مهتا هی غر بزند که این برنامه را دوست ندارد و من هی تکرار کنم که
تلویزیون شب ها مال باباهاست و «ف» شام بخواهد و هوس طالبی، بستنی، یا
انگور کند و من یادش بیندازم که دیگر بنزینم تمام شده است و او کنایه بزند
که من از صبح توی خانه بوده ام و ظهر هم که خوب خوابیده ام و مثل همیشه
تعاملات نامتمدنانه دخترمان با من و سرویس دهی های ناتمام من به دخترمان را
نادیده بگیرد و آخر شب مثل همیشه از تنها مسئولیتی که هزار بار قول داده
از زیرش شانه خالی نکند، شانه خالی کند و مجبور شوم باز خودم مهتا را با
گریه ببرم برای مسواک زدن و این میان «ف» هی مرا مواخذه کند که چرا ظهر
خوابانده امش و ...
«ف» عزیزم، می دانم که تو هم سخت در تلاش و تکاپویی
تا زندگی بهتری را برای من و دخترمان مهیا کنی اما کاش می توانستی بفهمی
چقدر سخت است که هم حواسم به پروژه ی مهندسی نرم افزار امن و اخبار هفتگی
کارآفرینی و پاورپوینت ارائه ی مدلها و استانداردهای امنیت اطلاعات باشد،
هم به درمان اسهال و سرماخوردگی و آزمایش انگل و دندان خراب عقبی دخترمان،
هم به عود نکردن کلیت روده و گاستریت معده ی عصبی ام، هم به پیش ثبت نام
کلاس مونته سوری کانون پرورش فکری و کلاس دوستی با طبیعت عمو افرا و خرید
لباس و کفش و کتاب و وسیله ی کمک آموزشی و تمرین زبان انگلیسی و آموزش کاشت
گیاه و آداب و رفتار اجتماعی و مطالعه کتب روانشناسی و کنترل خشم و درک
احساسات کودکانه و تغییر رفتارهای غلطم برای عدم الگوپذیری دخترمان و تغذیه
صحیح و خرید مایحتاج خانه و آوردنشان از بازار روز تا دم در خانه و از دم
در تا طبقه ی چهارم و ... آخر ِ همه ی این ها تحمل عدم درک متقابل تو، به
استثنای شب هایی که کم می آورم و می زنم زیر گریه و دلت به حالم می سوزد و
یادت می افتد که قول مسواک زدنش را داده ای و بی خیال اخبار می شوی و برایم
لیموناد می آوری و پیشنهاد می دهی مهتا را تا ساعت پنج بگذاریم مهد و ...
«ف»
من ماه هاست که دلم یک روز، تنها یک روز تنهایی می خواهد، بدون فکر کردن
به حال و آینده ی هیچ بچه ای! و تمام این بیست و چهار ساعت را می خواهم
بروم وسط چمن های پارک ایرانشهر دراز بکشم و فقط به آسمان نگاه کنم.
پی نوشت: دخترم روزهای خوب، خصلت های خوب، رفتارهای خوب هم دارد.
رئیس جمهور وقت ایران، حسن روحانی: Have a nice day
رئیس جمهور وقت آمریکا، باراک اوباما: خدا حافظ
داشتم
فکر می کردم اگر روابطمان با آمریکا حسنه شود، چقدر حرف و حدیث ضد
آمریکایی روی دیوارهای این کشور نقاشی شده اند که باید پاک شوند. شعار مرگ
بر آمریکا را بگویید که باید از تمامی تظاهرات ها، نمازهای جمعه، نمازهای
جماعت مساجد و مجامع خودجوش حذف شود! گیرم همه ی این کارهای طاقت فرسا هم
انجام شود، ترانه ی ماندگار آمریکا، آمریکا ننگ به نیرنگ تو را چه کنیم؟