وقتی برای اولین
بار برای دیدن خانه ی تازه آمدم، دو تا تابلوی زشت و کج روی دیوار راهروی
منتهی به پله های طبقه ی چهارم بودند، که خیلی توی ذوق می زدند. بعد از
استقرارمان، تا مدت های مدید، هر بار که پایین می رفتم و بالا می آمدم
ناخودآگاه به کج بودنشان و عاری از هر گونه حس زیبایی شناسی بودنشان، فکر
می کردم. وقتی خانم طبقه ی سوم پیشنهاد یک شکل کردن پادری های جلوی درب
طبقات را داد، من با پررویی پیشنهاد کردم که برای زیبا سازی راهروها شاید
بد نباشد این تابلوها را هم از دیوار مربوط به طبقه ی خودشان بردارند.
از
آن موقع چند ماهی گذشته است. نه پادری ها یک شکل شده اند و نه تابلوهای
دوست نداشتنی ای که خانم همسایه می گفت از هشت سال پیش که خانه را خریده
اند، بر دیوار بوده اند، برداشته شده اند. من هم چند وقتی است به این نتیجه
رسیده ام که چیزهای دوست نداشتنی گاهی می توانند در بلند مدت به چیزهای
دوست داشتنی تبدیل شوند.
وقتی مهتا را به مهد می رسانم و بر می گردم
خانه، وقتی مهتا را از مهد بر می دارم و می آییم خانه، وقتی از بازار روز
بر می گردم به خانه، وقتی از دانشگاه بر می گردم به خانه، وقتی از پارک بر
می گردیم خانه، وقتی شب خسته از مهمانی می رسیم به خانه ... خدا خودش شاهد
است که هیچ چیز به اندازه ی دیدن این دو تا تابلوی زشت و کج که خبر از پشت
سر گذاشتن طبقه سوم و نزدیک شدن به طبقه ی چهارم را می دهند، برایم لذت بخش
نیست.
- ۰ نظر
- ۳۰ آبان ۹۲