در این روزهای سرشار از وقت گذرانی و خلوت با خودم، خیلی به داشته ها و دارایی هایم فکر میکنم. مثلا دستان توانمندم که از دوختن و بافتن و ساختن و نظم بخشیدن لذت می برند. یا مسئولیت پذیری صبورانه ام در قبال عواقب انتخابهای درست و نادرست زندگیم. یا چنگ زدنهایم در دل یأسهای عمیق زیستن در این عالم به کورسوهایی حتی کوچک و کم جان از امید. اما از همه ی اینها بیشتر، عاشقِ سر و کله زدن با عادتها و باورها و اندیشه هایم و نوشتن دغدغه ها و کشفهای ذهنی ام هستم. شک ندارم که مهمترین و بیشترینِ «من» را فکرها و کلماتم تشکیل میدهند.
این روزها، حسهای پررنگِ تازه ای به سراغم می آیند. یکی از پررنگ ترینهایشان این است که من مجبور به مماشات یا هم صحبتی با آدمهایی نیستم که دغدغه های فکری من را دوست ندارند یا بی تفاوت از کنار نوشته هایم میگذرند. مجبور نیستم به این آدمها گوش بدهم، تلاش کنم با آنها همدلی کنم یا بالغانه، کودکی کردنهایشان را تحمل کنم. مجبور نیستم اینهمه ببخشم به آدمهایی که چیزی به من نمی بخشند.
سالها تلاش کردم از کنار حسادتها، نفرتها، خشمها، دروغها، خودخواهی ها، بدخواهی ها و قدرناشناسی های آدمها عبور کنم. میدانستم که همه از تجارب زیسته مان میاییم و پر از عقده ها و نداشته هایی هستیم که چیزی که اکنون هستیم حاصل آنهاست. پذیرفته بودم که برخی هنوز ظرفیت شناخت خود را ندارند و هنوز آماده ی تغییر نیستند و من فقط بر خودم اقتدار دارم. هی دنیای ذهنی ام را بزرگ کردم و هی نورافکنم را انداختم روی خودم و بزرگوارانه به این آدمها اجازه دادم با وجود ضعفهای بزرگشان کنارم آرام بگیرند.
این روزها اما تنهایی بزرگم را به مماشات و مدارا با اینان، ترجیح می دهم.
- ۰ نظر
- ۰۴ مرداد ۹۹