نوشتجات

اعتراف اول: از بدِ حادثه من جزو آدمهای مثبت اندیش نیستم. احتمالا به ژنهایم بر می گردد. 
اعتراف دوم: از زمانی که خودم را در یاد دارم در حال جنگ با افسردگیهای دوره ای ام هستم.
 خوشبختانه در سالهای اخیر یک راهکار ثمربخش برایش پیدا کرده ام. اینکه مدام برای خودم فعالیت تازه تعریف کنم. کلاس تازه، کارگاه تازه، هنر تازه، روابط تازه ... 
آمدنِ فرزند دوم و کرونا طبیعتا اختلالاتی در مسیر جنگ من با افسردگی ایجاد کرد. برای همین به دنبال کشف راهکارهای تازه افتادم. چند وقت پیش به توصیه ی مجتبی شکوری کتابی را شروع کردم به نام «دلایلی برای زنده ماندن». زیاد جذبم نکرد. خیلی زود رفت قاطی آنهایی که کنج کتابخانه نصفه نیمه رها شده اند. اما کتاب یک جمله ی طلایی داشت که دائما در ذهنم مرور می کنم. جمله این بود: «افسردگی به ما دروغ می گوید».
افسردگی سیاه بین است. 
تفکر گورخری و جهان خاکستری را قبول ندارد.
و از واقع بینی کیلومترها فاصله دارد. 
افسردگی سطح تاب آوری اش پایین و سطح گلایه مندی اش بالاست. 
شدیدا ایده آل گراست. 
انتخابهای درستمان، داشته هامان، دستاوردها و توانمندیهامان را نادیده می گیرد. 
و خطاها و نداشته هامان را بر سرمان می کوبد. 
افسردگی، آدمهای معمولی را غولهایی چند سر و گردن می بیند.
و آینده ای که امکان تغییر و تحول در آن میسر است را محتوم جلوه می دهد.
افسردگی بدترین راهها را برای حل مسائل، پیش رویمان می گذارد. 

اکثر آدمها نمی دانند توی سر افسرده ها چه خبر است. حال وخیم رو به ویرانی شان را نمی فهمند. درکی از انتخابهای آسیب زایِ  گریزناپذیرشان ندارند. نمی دانند ذهنشان آوار چه اندیشه های نادرست و تلخیست.

با خودم فکر کردم خوب است اینها را اینجا بنویسم. شاید وقتی افسردگی از راه برسد اگر این جمله یاد برخی مان بیاید که «افسردگی به ما دروغ می گوید» بشود که خودمان را راحت و ارزان به دست دروغهایش نسپاریم اما شک ندارم که افسردگی این جمله را نیز به تمسخر خواهد گرفت ...