نوشتجات

 در دید و بازدید عید، یکی از اقوام تعریف می‌کرد که در کودکی، شبی پدرش مداد بی‌کیفیتی برایش خریده بود که موقع نوشتن مشق، مرتب نوکش می‌شکست و مجبور بود مکرر آن را تراش کند و از این بابت کلی آن شب سختی کشیده‌بود و به پدرش خرده گرفته بود. اما به سبب اینکه نوک مداد مدام تیز شده بود, تاثیراتی روی نحوه‌ی نوشتنش گذاشته بود و فردایش معلم در مدرسه بخاطر خط‌خوش او را تشویق کرده بود.

پرسش:
آیا چیزهای سخت و آزاردهنده در لحظه‌ی حال، می‌توانند مسبب موفقیتهایی شادی‌بخش در آینده شوند?
اگر بله، آیا هر چیز آزاردهنده‌ای را به این امید می‌توانیم تاب بیاوریم? 
آیا امید به آینده‌ای روشن از پس سختی‌های کنونی، تاب‌آوری‌مان در لحظه‌ی حال را آسان‌تر نمی کند?
شما برای تاب‌آوردن در برابر چیزهای آزاردهنده‌ای که نمی‌توانید تغییرشان دهید، چه ایده‌ای دارید?
به نظرتان در چنین برهه‌هایی، سکوت بهتر است یا اعتراض?
به نظرتان اعتراض می‌تواند بی‌ثمر باشد?
آیا ما نسبت به آزاردهندگانمان خشمگین می‌شویم?
اگر حوادث آزاردهنده‌ای مسبب کسب موفقیتی در زندگیتان شود، شیرینی موفقیت می‌تواند از خشم شما نسبت به مسبب یا مسببان رنجتان بکاهد?
اگر فردی ناآگاهانه مسبب تحمل سختی‌ای در زندگیمان شود، حق داریم نسبت به او خشمگین باشیم?
آیا کسب موفقیت از پس رنج‌ها، می‌تواند توجیهی قابل‌قبول از جانب مسببین رنجهامان باشد?
آیا ممکن است خود، رنجی را بر خود وارد آوریم تا از پس آن موفق به کسب چیزی لذت‌بخش شویم?
تاب آوری در برابر سختی‌های خودخواسته و سختی‌های تحمیلی چه تفاوتهایی با هم دارند?
چه چیز باعث می‌شود انسان آگاهانه سختی و رنج را برای خود انتخاب کند?
آیا از پس هر سختی‌ای، چیزی بدست می‌آوریم؟
و ...

پی‌نوشت: پرسش، دیدن زوایای تاریک یک مساله است.