نوشتجات

احمقانه است. چرا باید تا چند روز تعطیل گیرمان می‌آید دور هم جمع بشویم و شروع کنیم به انتقاد کردن از شیوه‌ی اداره کشور، زیر سوال بردن مذهب و آداب مذهبی و قضاوت درباره‌ی خیل عظیم آدم‌هایی که شبیه ما نیستند. «ف» واقعا حق با توست، من «دَدَری» شده‌ام. دیگر با مهمانی رفتن و نشستن زیر سقف‌های بتونی و آهنی حال نمی‌کنم. احساس خفگی می‌کنم. اما توی «دَدَر» می‌توانم در هوای بدون قضاوت، همراه درخت‌ها نفس بکشم و خودم را بدون انگشت توی چشم کسی کردن، زندگی کنم.