گاهی قصه ی بزبزقندی را برای پسرم تعریف میکنم. وقتهایی که میخواهم یک قصه ی راحت و سریع بگویم تا زودی بخوابد. تازگیها پایانش اذیتم می کند. نمی توانم این دروغ ابلهانه را مدام برای پسرم تکرار کنم که می شود بچه بزهای جویده شده و ریز ریز شده را از توی شکم گرگ بدجنس، سالم و زنده بیرون آورد.
شاید تقصیر این قصه های پر از دروغ بچگی هایمان است که هنوز بعضی شبها تصویر پرواز هواپیمای اوکراینی در سرم نقش می بندد، در حالیکه با امنیت کامل دارد به پروازش ادامه می دهد و هیچ مسافری کمربندش را باز نکرده و نایستاده ... بعد تصویر انسانی را می بینم که ابدا خطایی نمی کند ... و بعدتر تصویر آدمهایی که دارند یکدیگر را بعد از مدتی دوری، با عشق در آغوش می کشند.
ذهنم توانایی این را ندارد که پایانی اینهمه تلخ را درک و هضم کند. ذهنم هنوز منتظر است کسی از راه برسد و آدمهای تکه تکه شده را از توی شکم گرگ بدجنس سالم و زنده بیرون بکشد و زندگی شیرین شود.
- ۰ نظر
- ۲۵ مهر ۹۹