نوشتجات

صبح که از خانه بیرون می زدم، حواسم مثل همیشه به زیبایی آفتاب و روز قشنگی که فرصت زندگی کردن در آن را داشتم بود. اما ناغافل (از بس که این روزها همه ناغافل می میرند) به این فکر افتادم که شاید امروز آخرین روز زندگی ام باشد. صادقانه بگویم مهتا، از تصورش حس بدی نداشتم. آنقدر به خدای خلاق و سورپرایز کننده ام، ایمان دارم که مطمئنم آن سوی زندگی هم قطعاً جذاب و قابل توجه است. اما فکر کردم نکند رفتن من، در تو حس بدی ایجاد کند!
حالا در راستای فکری که از سرم گذشته، باید بگویم دخترم، از این لحظه تا آخر زندگیم، اگر زودتر از تو با زندگی وداع کردم، خوب یادت بماند که من هیچ حسرتی را با خود به هیچ جایی نمی برم. خوشحالم که تجربه ی با تو بودن، با پدرت بودن و خیلی انسانهای دیگر را داشتم. خوشحالم که در مسیر انسان بهتری بودن در حال تلاش و تمرین بودم. خوشحالم که پیگیر واقعی کردن رویاهای کاری ام بودم.
گریه هایت که تمام شد، برو و حواست را جمع زیبایی آفتاب صبح و روزهای قشنگی که فرصت زندگی کردن در آن را داری بکن. در مسیر انسان بهتری بودن، تلاش و تمرین کن. پیگیر واقعی کردن ِ رویاهای کاری ات باش و بودن با دیگرانی که خوشحالت می کنند را تجربه کن و شکرگذار این تجربه ها باش.