در مواجهه ی آغازین با دردها و رنجهای این عالم، گاه ممکن است عصبانی شوم، مضطرب شوم، افسرده شوم، گریه کنم، فریاد بزنم، به درگاهی دعا کنم یا بارانی از سوال شوم. اما همواره، مرور این حقیقت که «من و دیگر انسانها، زمین و منظومه ی شمسی و کل ستارگان و کهکشانهای عالم تنها 4% از این جهان را تشکیل می دهیم» اوضاعم را به طرز غیرقابل وصفی بهبود می دهد. آری ۹۶% درصد این عالم، ماهیت پیچیده ای دارد که من از آن بی خبرم.
این نکته ی مهم که من جزیی از جریانی ناشناخته اما عظیم هستم، به تسلیم و تاب آوریم در برابر رنجهای این عالم کمک قابل توجهی می کند. مثلا می شود اینطور فکر کنم که گاهی «جزها» باید فشارهایی را متحمل شوند تا امکان رشد و تحول برای یک «کل» فراهم شود. ضمن اینکه این ایده وامیداردم تا به جای پرسیدنِ سوالهایِ بی پاسخِ فرسوده کننده، روی دایره ی اختیاراتِ محدودم برای کیفیت بخشیدن به تسلیمهایم متمرکز شوم.
- ۰ نظر
- ۲۸ تیر ۹۹