یه مرغ سرخ پا کوتاه یکهو میون گندما دونه
ای مثل طلا می بینه و می خواد که گندمو بکاره. داد می زنه: آی کی میاد
گندم کاری؟ هیچ کس نمیاد. نه سگه، نه اردکه، نه گربه هه. خلاصه مرغه دونه
رو می کاره، دونه تبدیل به خوشه می شه. وقت درو باز می گه: کی میاد بریم
درو. هیچ کس نمیاد. موقع جدا کردن کاه از گندما بازم هیچکی نمیاد. مرغه
تنهایی گندما رو می بره به آسیا آرد می کنه. بوی نون که تو باغ می پیچه سر و
کله ی تنبلا پیدا می شه.
این داستان منظوم، موضوع آشنایی داره اما
چیزی که باعث شد از این کتاب خوشم بیاد آخرشه. مثل بقیه ی کتابا مرغه دلش
به حال بقیه نمی سوزه و بهشون نون نمی ده. بعدشم نصیحت نمی کنه که واسه ی
دفعه ی بعد یادتون باشه کمک کنید. خیلی معقول، نونشو بر می داره می بره می
ده به جوجه هاش.
پ.ن: مجبور
شدم یه ماژیک مشکی بردارم و نوک مرغ سرخ پاکوتاه، گرد و قلمبه نوک سیاه،
را دوازده بار سیاه کنم. تصویرگر نوکش را هم مثل بدنش سرخ در نظر گرفته
بود.
* مرغ سرخ پاکوتاه، پروین دولت آبادی، تصویرگر: آراپیک باغداساریان، انتشارات علمی و فرهنگی
- ۰ نظر
- ۲۰ مرداد ۹۱